بر دوش خود بریز، دو زلف سیاه را
بالا مبر ز خسته‌دلان، سوز و آه را

در بست طوسی تو، چه رنگی دویده است
کز لطف می‌خرند، سپید و سیاه را

موسی، عصا به کف به حریم تو پای زد
تا دید می‌خرند دل من، عصا را

زاهد تو را پسندد و رو بر خدا کند
یاربّ! مکن نصیب کسی این گناه را

کفرم مبارک است؛ به تبریک من بیا
چرخانده‌ام به‌سوی رضا، قبله‌گاه را

وقت ورود، کفش سپارند خلق و ما
دادیم بوسه کفش‌کن کوی شاه را